


ENSAYO PARA UN MONÓLOGO IMPROVISADO
Performance in the form of a monologue. Approximate duration: 25 minutes. Language: Spanish. 2018
Sound equipment for voice (microphone, mic stand, and speakers), stage or platform, lighting, stool, water bottle, and seating or arrangements for the audience. First performed at Fran Reus Gallery (2018) and again at Swab Art Fair Barcelona (2018).
The performance Ensayo para un monólogo improvisado (Rehearsal for an Improvised Monologue) uses elements from stand-up comedy to highlight the dynamics and clichés of the art world we inhabit—always from an ironic and self-critical perspective.
The artist takes on the role of a stand-up comedian to speak directly to the audience about aspects intrinsic to contemporary artistic practice: trends, attitudes of certain individuals within the field, power structures, dynamics, and so on. This involves a critique of the very tools used, while incorporating subtle gestures or comments based on what the artist is doing or saying at that exact moment. Some of the phrases included in the piece are: “Decathlon is the new fine arts supply store” or “There are artists taking selfies to get likes.”
When we talk about humor, we often associate it with laughter. And that’s often true, but humor also holds a component of discomfort, critique, and of what is or isn’t politically acceptable to say aloud, depending on the specific context. In this way, the monologue adapts itself each time to the space and audience.
—
La performance Ensayo para un monólogo improvisado (Assaig per a un monòleg improvisat) utilitza elements propis de l’“stand-up comedy” per posar en relleu dinàmiques i vicis del context artístic en què ens trobam. Sempre des d’un punt de vista irònic i autocrític.
L’artista adopta el rol de monologuista per parlar davant del públic sobre elements intrínsecs de la pràctica artística contemporània: les modes, les actituds d’alguns personatges del sector, els rols de poder, dinàmiques, etc. Això implica un qüestionament dels elements emprats, mentre es fan petits gestos i comentaris en funció del que diu o fa en aquell mateix moment. Algunes de les frases que formen part d’aquesta peça són: “Decathlon és la nova botiga de belles arts” o “Hi ha artistes fent-se selfies per aconseguir likes”.
Quan es parla d’humor, sovint es relaciona amb allò que ens fa riure. I sovint és així, però també té un component d’incomoditat, de crítica i de reflexió sobre el que és o no políticament correcte de dir en veu alta segons el context concret. Així, aquest monòleg s’adapta a l’entorn en què es presenta cada vegada.
—La performance Ensayo para un monólogo improvisado utiliza elementos propios del “stand-up comedy” para poner de relieve dinámicas y vicios propios del contexto artístico en el que nos encontramos. Siempre desde un punto de vista irónico y autorcrítico.
El artista adoptará el rol de monologuista para hablar delante del público sobre los elementos intrínsecos a la práctica artística contemporánea: las modas, las actitudes de algunos personajes del sector, roles de poder, dinámicas, etc. Esto implica un cuestionamiento de los elementos utilizados, a la vez que se van haciendo pequeños guiños, en función de lo que hace y dice en ese mismo momento. Algunas de las frases que forman parte de esta pieza son: “Decathlon es la nueva tienda de bellas artes” o “Hay artistas haciéndose selfies para ganar likes”.
Cuando se habla de humor, se suele relacionar con aquello que nos hace reír. Y así suele ser, pero también tiene un componente de incomodidad, de crítica y de lo políticamente correcto o incorrecto que uno puede decir en voz alta en función del contexto en el que se encuentra en aquél preciso momento. De esta manera, este monólogo se adapta en función del entorno en el que se realiza cada vez.